کاشت ریحان بدون خاک

رشد ریحان در خانه بدون خاک

یکی از ساده ترین گیاهان برای کاشت در خانه ریحان است. ریحان تازه در پخت پیتزای خانگی، کوفته، املت، تخم مرغ نیمرو، اسپاگتی و سوپ و ...استفاده می شود. برای کاشت ریحان در خانه، مهم نیست که آب و هوای منطقه شما چقدر سرد است و شما می توانید در طول سال آن را نگه دارید.

شما برای انجام این کار به فضای زیاد یا باغ نیاز ندارید ، حتی اگر در پرورش گیاهان قدرت و استعداد زیادی هم نداشته باشید می توانید این کار را با نگهداری کمی انجام دهید و هزینه بسیار کمی هم دارد. رشد سبزیجات در خانه خیلی بهتر از خریداری آن از فروشگاه است زیرا گیاه تازه مواد مغذی بیشتری دارد و بهداشتی تر است.

مراحل کاشت:

مرحله اول:

2 یا 3 خوشه ریحان بخرید. در طول ماه های زمستان ترجیح داده می شود ریحان داخل آب کاشته شود پس دیگر نگرانی در مورد تهیه خاک نخواهید داشت.

مرحله دوم:

یک ظرف انتخاب کنید. مثلا می توانید از یک ظرف شیشه ای استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که شیشه تمیز شسته شده باشد.شیشه ای به اندازه یک لیتر مناسب است.

مرحله سوم:

آب اضافه کنید. به اندازه ای که ریشه در آب فرو رود، آب اضافه کنید. به طور معمول در خاک سیلیس یافت می شود که به ساختار گیاه کمک می کند، شما می توانید از مایع سیلیکا استفاده کنید البته نیازی نیست که حتما از این مایع استفاده شود.  این مایع در همه فروشگاه های گل و گیاه فروخته می شود، به اندازه یک قطره در هر شیشه کافی است.

مرحله چهار:

گیاه ریحان که در آب است را در گرمترین و پر آب آفتاب ترین پنجره قرار دهید. این قسمت معمولا در جنوب خانه است. نگران نباشید اگر در چند روز اول پژمرده به نظر رسیدند. گیاه را به مدت 1 هفته پشت پنجره قرار دهید.

شیشه کمی خنک تر از هوا است و ممکن است در طول شب که هوا سردتر است باعث از بین رفتن گیاه شود بنابراین در شب هایی که هوا سرد است شیشه ریحان را از پشت پنجره به جای گرمتری منتقل کنید.

آب شیشه را هر هفته یا دو هفته ای یکبار عوض کنید.

هنگامی که به اندازه مورد نظر رسید شما می توانید آن را برداشت کنید. برداشت ریحان سخت نیست ولی باید برای اطمینان از رشد مداوم چند مساله را رعایت کرد. بزرگترین برگ ریحان که در پایین ریحان قرار دارد را جدا نکنید زیرا گیاه از این برگ تغذیه می کند.

هنگامی که جفت برگ های بالایی را از ریحان جدا کردید یک جفت از برگ های بالای ساقه را قطع کنید این کار باعث می شود شاخه های جدیدی ایجاد شود و گیاه قوی تر شود.

اگر سبزی های شما زیاد باشد و نتوانید از آن استفاده کنید اضافه آن را خشک کنید و در زمان نیاز از آن استفاده کنید.

به این 7 دلیل نوشابه نخورید! نوشابه

1- نوشابه عامل افزایش فشار خون است

فشار خون بالا یک عامل خطرزا برای بیماری قلب و عروق است. خطر حمله قلبی یا سکته مغزی برای کسی که میزان فشار خون او 5/13 بر 5/8 است دو برابر کسی است که فشار خون او 5/11 بر 5/7 است.

بررسی‌ های محققان انگلیسی و آمریکایی نشان می ‌دهد به ازای هر قوطی نوشابه شکردار که در روز مصرف شده باشد، فشار خون به ‌طور منظم بالاتر می ‌رود.

داده ‌های مربوط به بیش از 2هزار و 500 نفر نشان می ‌دهد که نوشیدن بیش از 355 میلی لیتر آب میوه ی شکردار یا نوشابه ی گازدار در روز می ‌تواند توازن فشارخون را به هم بزند.

دانشمندان معتقدند که شکر زیاد در خون باعث به هم خوردن حالت عادی رگ‌ ها و میزان نمک در بدن می‌ شود. نوشیدنی ‌های رژیمی که با شیرین کننده‌ های مصنوعی شیرین شده باشند، چنین خطری را ندارند. مالکان صنعت نوشابه ‌سازی می‌ گویند که محصولات آن ها در صورتی که به اندازه مصرف شوند، خطری ندارند. انجمن قلب آمریکا می‌ گوید که نباید هفته ‌ای بیش از 3 قوطی 355 میلی لیتری نوشابه مصرف کرد.

در این مطالعه در 4 مورد از داوطلبان 40 تا 59 ساله از انگلیس و آمریکا خواسته شد تا آن چه را در 24 ساعت قبل نوشیده بودند، ثبت کنند. همچنین نمونه ادرار آن ها گرفته و فشارخون شان اندازه‌ گیری شد. به ازای مصرف هر یک قوطی اضافه نوشابه شکردار در روز، فشار بیشینه داوطلبان 6/1 میلی متر جیوه و فشار کمینه آن ها 8 دهم میلی‌ متر جیوه بیشتر بود.

در مجموع به‌ نظر می ‌رسید کسانی که مقدار زیادی نوشیدنی ‌های شیرین شده با شکر مصرف می‌ کردند، رژیم‌ های غذایی بدتری داشتند و احتمال اضافه وزن آن ها بیشتر بود. اما صرف ‌نظر از این مسئله، ارتباط آن با فشار خون حتی پس از احتساب عواملی مثل وزن و قد، قابل توجه بود.

2- نوشابه هضم غذا را با مشکل مواجه می ‌کند

دکتر فریده شیشه‌ بر در این باره می گوید: تقریبا همه مواد و ترکیبات موجود در نوشابه مضر هستند و هیچ ماده مفیدی در آن وجود ندارد. نوشابه‌ های بی ‌رنگ هم اگر چه فاقد رنگ‌ های شیمیایی هستند، مضرات زیادی دارند و مصرف آن ها توصیه نمی ‌شود. وی با بیان این که مصرف نوشابه با هدف هضم غذا و یا به عنوان نوشیدنی همراه غذا به هیچ وجه توصیه نمی ‌شود، افزود: دستگاه گوارش بدن برای هضم غذا نیازی به نوشابه ندارد و نباید با هدف تسریع هضم غذا نوشابه مصرف کرد. برخی افراد هم نوشابه را به عنوان یک نوشیدنی و برای خنک شدن بدن مصرف می‌ کنند که به این افراد نیز توصیه می ‌شود نوشیدنی‌ های سالم را جایگزین کنند.

افرادی که با مشکل ترشح زیاد و یا کم اسید معده مواجه هستند باید با مراجعه به پزشک و درمان دارویی این مشکل را حل کنند و مصرف نوشابه نه تنها تاثیری در این زمینه ندارد، بلکه می ‌تواند عوارضی هم به همراه داشته باشد.

این متخصص تغذیه با اشاره به این که غذاهای چرب دیرهضم هستند، خاطرنشان کرد: پس از مصرف غذاهای چرب اگر نوشابه و یا هر مایع دیگری مصرف شود، موجب رقیق شدن اسیدهای گوارشی می‌ شود و درنتیجه هضم غذا با مشکل مواجه خواهد شد.

مصرف آب، شربت‌ های طبیعی، دوغ و ماءالشعیر به همراه غذا نسبت به نوشابه مضرات کمتری دارد ولی مصرف این مایعات به همراه غذا نیز توصیه نمی ‌شود.

مواد غذایی پس از مصرف در درون معده از نظر دمایی تعدیل می ‌شوند و به دمای مناسب برای هضم می ‌رسند، این در حالی است که مصرف نوشیدنی ‌های سرد به همراه غذا، تعدیل حرارت مواد غذایی را مختل می ‌کند که در نتیجه آن هضم غذا با مشکل مواجه می ‌شود.

3- نوشابه خطر سکته را افزایش می ‌دهد

مصرف مداوم و منظم نوشابه، خطر ابتلا به سکته را تا 61 درصد افزایش می ‌دهد. پژوهشگران دانشگاه میامی میلر با تحقیق بر روی بیش از دو هزار و 500 نفر، در صدد یافتن پاسخی برای پرسش مربوط به تاثیر نوشابه بر سلامت انسان پس از 9 سال بودند. در نهایت آنان به این نتیجه رسیدند افرادی که به طور منظم نوشابه مصرف می‌ کنند تا 61 درصد بیشتر از دیگران و کسانی که مصرف به مراتب کمتری دارند، در خطر ابتلا به سکته قرار می ‌گیرند.

نوشابه

4- نوشابه ‌های گازدار موجب پوکی استخوان می شوند

دکتر زهرا عبداللهی معاون دفتر بهبود تغذیه جامعه وزارت بهداشت می گوید: نوشابه ‌ها علاوه بر قند زیاد، دارای املاح فسفات هستند که در جذب کلسیم غذا ایجاد اختلال می ‌کند و نهایتا مصرف مداوم نوشابه ‌های گازدار کمبود کلسیم و به دنبال آن پوکی استخوان را به دنبال دارد. پوکی استخوان موجب شکستگی ‌های خود به خود استخوان می‌ شود.

دکتر سید مرتضی صفوی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران نیز در این باره می گوید: اسید فسفریک علاوه بر ایجاد اختلال در گوارش غذا، باعث اسیدی شدن خون می شود که برای جلوگیری از پایین آمدن بیش از حد PH خون(اسیدی شدن) و خنثی سازی آن، بدن از کلسیم ذخیره شده در استخوان ها استفاده می کند.

در واقع اسید فسفریک موجود در نوشابه باعث کنده شدن کلسیم از استخوان ها می شود؛ از سوی دیگر برای جذب کلسیم موجود در غذاها از طریق دستگاه گوارش نیز نیاز به برقراری نوعی تعادل میان میزان کلسیم و فسفر است. وقتی این تعادل بر اثر نوشیدن نوشابه گازدار حاوی اسیدفسفریک به هم می خورد، جذب کلسیم از دستگاه گوارش نیز دچار اختلال می شود. بنابراین بدن از یک سو از کلسیم ذخیره شده در استخوان استفاده می کند و از سوی دیگر به راحتی نمی تواند کلسیم جذب کند، در نتیجه دچار نوعی فقر کلسیم و کاهش تراکم استخوانی و در نهایت پوکی بافت استخوانی خواهد شد. طبق نتایج جدیدترین تحقیقات علمی، افرادی که به میزان زیاد نوشابه مصرف می کنند، احتمال شکستگی استخوان در آن ها 3 تا 4 برابر کسانی است که نوشابه مصرف نمی کنند. به عنوان مثال خانمی که هر روز یک لیوان نوشابه مصرف می کند، 3 برابر بیشتر در معرض ابتلا به پوکی استخوان قرار دارد و اگر این زن ورزشکار باشد، میزان این خطر5 برابر افزایش می یابد. به گفته ی دکتر صفوی در حال حاضر سن ابتلا به پوکی استخوان در ایران کاهش یافته و به 35 سال رسیده است.

5- نوشابه ‌های گازدار عامل اصلی پوسیدگی دندان ها هستند

دکتر سعید نعمتی، دبیر علمی کنگره دندانپزشکی ترمیمی و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد می گوید: یکی از مهم ترین مسائلی که امروزه با آن مواجه هستیم، استفاده ی بی ‌رویه ی نوجوانان و جوانان از نوشابه‌ های گازدار و تنقلات حاوی مواد قندی است که در این سنین با توجه به افزایش فعالیت ‌های بدنی تمایل به مصرف این مواد نیز افزایش یافته و باعث ایجاد صدمات جبران ناپذیری بر بدن و دندان‌ ها می‌ شود.

نوشابه‌های گازدار به دلیل وجود ترکیبات CO2 و تبدیل آن به اسید کربنیک باعث عدم جذب کلسیم مواد غذایی و در نتیجه ایجاد مشکلات اسکلتی و پوکی استخوان می‌ شود و از طرفی حل شدن تدریجی مینای دندان و در نتیجه رنگ گرفتگی سطحی، ایجاد حساسیت، پوسیدگی ‌های ریز روی مینای دندان را به دنبال دارد.

بهترین جایگزینی برای تنقلات و نوشابه های گازدار، انواع مغزها و انواع دوغ می‌ باشد که در گذشته جایگاه خوبی در سبد غذایی ما ایرانیان داشته است و نه تنها فاقد اثرات پوسیدگی دندان ها است بلکه باعث تامین کلسیم مورد نیاز بدن نیز می ‌شود.

6- نوشابه موجب افزایش احتمال ابتلا به سرطان لوزالمعده می شود

محققان می ‌گویند مصرف نوشابه‌ های قندی بیش از دو بار در هفته می ‌تواند احتمال افزایش به سرطان لوزالمعده را افزایش می ‌دهد. به گزارش روییترز، مطالعه‌ ای بر روی 60 هزار نفر در سنگاپور نشان می دهد که افرادی که بیشتر به جای نوشابه‌ های قندی آب میوه می‌ نوشند کمتر در معرض این سرطان قرار می ‌گیرند.

مارک پریرا از دانشگاه مینسوتا که این مطالعه را رهبری می ‌کرده ‌است می ‌گوید شاید شکر عامل اصلی این امر باشد ولی افرادی که به طور مداوم نوشابه‌ های قندی می‌ نوشند به بیماری ‌های دیگری نیز مبتلا می ‌شوند.

پس از مصرف غذاهای چرب اگر نوشابه و یا هر مایع دیگری مصرف شود،

موجب رقیق شدن اسیدهای گوارشی می‌ شود و درنتیجه هضم غذا با

مشکل مواجه خواهد شد

وی می‌ گوید: "میزان بالای شکر این نوشیدنی‌ ها میزان انسولین را افزایش می‌ دهد و همین امر می ‌تواند سلول ‌های سرطان لوزالمعده را افزایش دهد."

این تیم تحقیقاتی بر روی 60524 مرد و زن سنگاپوری - چینی برای 14 سال مطالعه انجام دادند. در این بین 140 نفر مبتلا به سرطان لوزالمعده شده ‌اند و آن‌ ها که در هفته بیشتر از دو نوشابه ی قندی می ‌نوشند 87 درصد بیشتر در معرض ابتلا به این سرطان بودند. محققان معتقدند این نتایج قابل تعمیم به ساکنان کشورهای دیگر نیز هست.

7- نوشابه موجب افزایش احتمال ابتلا به سنگ های کلیوی

بالا رفتن میزان اسید فسفریک در خون بر عملکرد کلیه ها تاُثیر منفی داشته، از آن جایی که کلیه ها قادر به دفع سریع آن نمی باشند باعث وارد آمدن فشار مضاعف به کلیه ها می شود. همچنین مصرف نوشابه های گاز دار سبب می گردد تا کلسیم از استخوان ها خارج شده و درون خون جریان یابد که این امر به نوبه ی خود موجب رسوب کلسیم اضافی در کلیه ها گردیده که در نهایت منجر به تشکیل سنگ ‌های کلسیمی در کلیه ها می شود.

و در آخر جالب است بدانید محققان ثابت کرده‌ اند که اگر یک تکه ناخن، 72 ساعت در نوشابه ی حاوی اسید فسفریک باقی بماند به طور کامل حل خواهد شد.

فرآوری: مریم مرادیان نیری

بخش تغذیه تبیان

دستورالعمل کشت دیم گیاهان دارویی

مقدمه:

ایران رویشگاه اصلی بسیاری از گونه‌های دارویی با ارزش می باشد. این گونه‌ها در شرایط طبیعی و با بارندگی مختصر، موادموثره  نسبتا بالایی تولید می کنند که می تواند با کشت اصولی آنها افزایش یابد و از این رهگذر تولیدات گیاهان دارویی، مصرف داخلی و صادرات آن افزایش یابد. د رمقایسه با گیاهان دیم دیگر مثل گندم، جو و حبوبات، گیاهان دارویی سازگار با محیط می تواند عملکرد قابل ملاحظه‌ای تولید نماید که از نظر درآمد و اشتغال مقرون به صرفه باشد. ضمن اینکه گیاهان دارویی دیم بعلت عدم استفاده یا استفاده محدود از کودهای شیمیایی وسموم مختلف ، یک محصول سالم خواهد بود.

هدف طرح:

- کاشت گیاهان دارویی محلی در سطح وسیع در دیمزارهای هر منطقه در شرایط خشکی.

-  کاشت گیاهان دارویی یکساله وچند ساله در تناوب با سایر محصولات زراعی دیم یکساله.

-  استفاده از مواد موثره گیاهان دارویی دیم در صنایع فرآوری کشور(که علیرغم کاهش عملکرد در شرایط خشکسالی، نسبت به کشت آبی از  درصد اجزای موثره بالایی بر خوردار می باشند)

- کشت گیاهان دارویی چند ساله به منظور  ایجاد پوشش در جلوگیری از تبخیر آب، سیلاب، فرسایش و افزایش مواد آلی خاک

مختصات، حدود و اندازه سطح اجرای طرح:

این طرح در سطح 100000 هکتار از  مراتع تخریب شده و دیم زارهای کم بازده 30 استان کشور ، به صورت یک برنامه هفت ساله ( از آغاز سال 1387 تا پایان سال 1393) اجرا می گردد.

2- دستورالعمل کشت برخی گیاهان دارویی مناسب کشت دیم:

Pمریم گلی                                                                                salvia  officinalis   

مریم گلی گیاهی است چند ساله که منشا آن نواحی شمالی مدیترانه  گزارش شده است . ریشه مریم گلی کم و بیش ضخیم است  و به طور مستقیم در خاک فرو می رود . ریشه انشعابهای فراوانی دارد. در این گیاه ساقه مستقیم و ارتفاع آن بین 80-50 سانتی متر است . ساقه های جوان به رنگ سبز تیره و پوشیده از کرکهای انبوه و خاکستری رنگ می باشند . برگها بلند و نیزه ای شکل و برگهای پایینی دمبرگ بلند و برگهای قسمت فوقانی دمبرگ کوتاه دارند .سطح فوقانی و تحتانی برگها پوشیده از کرکها ی ظریفی    می باشد .گلها به رنگ متمایل به بنفش ، آبی ، صورتی یا گاهی سفید و به صورت مجتمع در قسمت فوقانی ساقه ها ، روی چرخه های مخصوصی مشاهده می شوند .روی هر چرخه 8-5 گل وجود دارد . گونه ماژور این گیاه به نام officinalis  مشهور است .

مریم گلی 7-5 سال عمر میکند . رشد گیاه درسال اول کند است و گلدهی تا اوایل تابستان ( تیر – مرداد ) همچنان ادامه می یابد .

* نیازهای اکولوژیک :

  این گیاه در طول رویش به هوای گرم و خشک نیاز دارد ( مقاومت این گیاه به گرما زیاد است .) این گیاه در فصل زمستان در دمای پایین تر از 15- درجه سانتی گراد دچار سرمازدگی و طی 6-5 روز خشک می شوند . این گیاه برای رویش به خاک خاصی نیاز ندارد و تقریبا در هر نوع خاکی به خوبی رشد می کند . هوای گرم وخاکهای با بافت متوسط ( خاک شنی – رسی ) که حاوی ترکیبات کلسیم باشند برای کشت این گیاه مناسب و خاکهای شنی بسیار نرم ( ماسه بادی) و فقیر از مواد غذایی ، زمین های گود و مناطق سرد با رطوبت فراوان از عوامل محدود کننده رشد این گیاه است .

*تاریخ و فواصل کاشت :

  به دلیل اینکه کشت به صورت دیم مد نظر می باشد بنابر این توصیه می گردد که بذور ابتدا  در خزانه کشت شده و سپس به زمین اصلی منتقل گردد .زمان مناسب برای کشت در خزانه هوای آزاد ، بهار ( بین ماههای فروردین و اردیبهشت ) می باشد .بذور در خزانه هوای آزاد روی ردیف با فاصله بین ردیف 20-15 سانتی متر و فاصطه روی ردیف 5 سانتی متر، کشت می شوند.

برای هر هکتار زمین به 300-250 متر مربع خزانه و 2- 5/1 کیلوگرم  بذر با کیفیت مطلوب نیاز می باشد . با آبیاری منظم سطح خزانه و وجین علفهای هرز ، نشاء ها ی 25-20 سانتی متری را در فصل پاییز به زمین اصلی منتقل می کنند . عمل انتقال در مساحت های کوچک با دست و در مقیاس وسیع به وسیله ماشین نشاء کار صورت می گیرد .فاصله بین ردیف 70 و روی ردیف 50-40 سانتی متر برای کشت نشاء  مناسب می باشد می باشد .

* برداشت محصول :

یک سال بعد از کشت می توان محصول را برداشت کرد . در سال سه دوره برداشت در کشورمان وجود دارد .اولین برداشت فبل از گلدهی و اوایل خرداد انجام می گیرد . پیکر رویشی گیاه را در سطوح کم  به وسیله داس و در مقیاس وسیع با ماشین  از حد  فاصل بین قسمت چوبی شده و قسمت سبز ساقه برداشت می کنند . دومین و سومین برداشت به ترتیب در تابستان ( اوایل مردا د) و پاییز ( مهر ) انجام می گیرد .هنگام سومین برداشت باید توجه داشت گیاهان از نواحی تحتانی و نزدیک به سطح زمین برداشت شوند ، تا گیاه در زمستان دچار سرمازدگی نشود .بهترین زمان برای برداشت محصول هنگام ظهر می باشد .

P رزماری                                                                         Rosmarinus officinalis   Pاسطوخودوس                                                                Lavandula angustifulia

گیاهانی چند ساله و خشبی هستند . ریشه اصلی آنها طویل و چوبی  و انشعابهای متراکم و فراوانی دارد و قادر به جذب رطوبت از اعماق سه تا چهار متری زمین می باشد . ساقه ضخیم و قهوه ای رنگ که قسمت تحتانی آن انشعابهای فراوان دارد و گیاه متراکم وانبوه به نظر می رسد .برگها به رنگ سبز تیره ، نیزه ای شکل و به طور متقابل روی ساقه قرار میگیرد . برگها پوشیده از کرک و حفره های حاوی اسانس است . گلها به رنگ آبی یا متمایل به بنفش است . رشد اولیه این گیاه بسیار کند است . گیاهان معمولا در سال اول به گل میروند .هوای گرم وخشک سبب تسریع در گلدهی می شود .

* نیازهای اکولوژیک :   

اسطوخودوس و رزماری از گیاهان مناطق خشک و نیمه خشک است . در طول رویش به هوای گرم و رطوبت کم نیاز دارد. اگرچه این گیاه قادر است درجه حرارتهای پایین را تحمل کند ولیکن در فصل بهار به هنگام رویش گیاه و تولید شاخه و برگ به سرما بسیار حساس است و با شروع سرما دچار سرمازدگی شده و خشک میشوند .این گیاه از مرحله تشکیل گل قادر است خشکی را برای مدت طولانی تحمل کند .

اسطوخودوس در  خاکهای سبک و حاوی ترکیبات کلسیم و غنی از مواد و عناصر غذایی بهترین عملکرد را دارا می باشد .

*تاریخ و فواصل کاشت :

فصل پاییز ( آذر ) یا اوایل بهار ( نیمه دوم اسفند ) زمان مناسبی برای کشت بذر در خزانه هوای آزاد است .در این صورت فاصله ردیفهای کاشت از یکدیگر 40-35 سانتی متر ( در سطح وسیع خزانه ) و یا 20-15 سانتی متر ( در سطح کوچک خزانه ) مناسب است . عمق بذر برای کشت پاییزه 1-5/0 و برای کشت بهاره 5/1-1 سانتی متر و برای هر هکتار 9-7 کیلو گرم بذر لازم است .

اواخر شهریور تا اوایل مهر و اوایل بهار سال بعد زمانهای مناسب برای انتقال نشاء به زمین اصلی است . به طور کلی نشاء ها در ردیفهایی به فاصله 100 سانتی متر و فاصله دو بوته در هر متر طولی 100-80 سانتی متر در زمین اصلی کشت می شوند .

* برداشت محصول :

گلهای اسطوخودوس  فرانسوی از اواخر بهار پدیدار می شوند .هنگام برداشت ساقه گلدهنده را باید از مکان مناسبی( از حد فاصل بین ساقه برگدار و قسمت گلدهنده ) قطع کرد .

(دستورالعمل  کشت رزماری نیز به همین صورت می باشد .)

P زیره سبز                                                                           Cuminum Cyminum

گیاهی کوچک، علفی به ارتفاع 15 تا 50 سانتی متر و دارای ریشه دراز باریک به رنگ سفید و ساقه ای راست و منشعب به تقسیمات دو تایی است منشأ اولیه آن ناحیه علیای مصر و سواحل نیل بوده است ولی امروزه به حالت نیمه وحشی در منطقه وسیعی از مدیترانه ، عربستان ، ایران، و نواحی مختلف می روید و یا در این نواحی پرورش می یابد. برگهای آن متناوب، شفاف، بی کرک، منقسم به بریدگیهای بسیار نازک و ظریف ولی دراز و نخی شکل است. گلهائی کوچک ، سفید یا صورتی رنگ و مجتمع به صورت چتر مرکب دارد. میوه آن بیضوی کشیده، باریک در دو انتها، بسیار معطر ، به طول 6 میلی متر، به قطر 5/1 میلی متر و پوشیده از تارهای خشن است.بعضی از واریته های این گیاه میوه های عاری از تار دارند. رنگ میوه بر حسب واریته های مختلف گیاه ممکن است زرد تیره یا خرمائی مایل به سبز و یا خاکستری باشد.

* نیاز اکولوژیکی

این گیاه در طول رویش به حرارت مناسب و نور کافی نیاز دارد مقدار اسانس گیاهان که در مناطق گرم با نور فراوان می رویند بیش از مناطق دیگر است. این گیاه در مرحله گل دهی و تشکیل میوه به رطوبت کمتری نیاز دارد. خاکهای با بافت متوسط و خاکهای لوم شنی، خاکهای مناسبی برای تولید زیره سبز هستند. کشت در خاکهای سبک شنی و تهی از مواد و عناصر غذایی مناسب نیست چون این خاکها شرایط را برای ابتلای گیاهان به بیماریهای قارچی آماده می کنند. PH خاک برای کشت زیره سبز 5/4 تا 2/8 مناسب است.

* تاریخ و فواصل کاشت :

کشت زیره سبز توسط بذر و مستقیماً در زمین اصلی صورت می گیرد. مدتی قبل از کاشت زمین را باید آبیاری نمود. بذرها را می توان پس از مخلوط کردن با ماسه نرم به صورت دست پاش در سطح زمین پاشید در بعضی نقاط زیره سبز را به صورت ردیفی کشت می کنند.برای افزایش قوه رویشی بذرها را باید به مدت 24 تا 36 ساعت در آب خیس نمود. پس از کاشت بلافاصله باید زمین را آبیاری کرد. آبیاری نباید شدید باشد تا بذرها شسته شود و در مرکز کرتها متراکم شود.دومین آبیاری باید 8 تا 10 روز پس از اولین آبیاری انجام گیرد. رویش بذرها پس از دومین آبیاری آغاز می شود. چنانچه منطقه کشت از دمای بالایی برخوردار باشد باید 5 تا 6 روز پس از دومین آبیاری مجدداً گیاهان را آبیاری نمود. این آبیاری سبب می شود تا رویش بذرها تکمیل شود گیاهان را باید هر 12 تا 20 روز (بسته به شرایط آب و هوائی) آبیاری کرد.

* برداشت محصول :

محصول معمولاً 100 تا 120 روز پس از کشت آماده برداشت میشود از اردیبهشت تا اوایل خرداد می توان زیره سبز را برداشت نمود. عمل برداشت معمولاً با دست انجام می گیرد. گیاهان را با دست از ریشه بیرون کشیده یا با داس برداشت می کنند. سپس آنها را باید خشک نمود. پس از بوجاری باید بذرها را از سایر اندام ها جدا و با استفاده از جریان هوا آنها را تمیز و بسته بندی کرد.

Pآویشن                                                                                       Thymus vulgaris

اختصاص به نواحی غرب مدیترانه داشته و دو گونه از این گیاه مطرح بوده است که یکی برای مصارف طبی بکارمی رفته که دارای گلهایی به رنگ سفید و دیگری که نوع سیاه نامیده می شده است.

آویشن دارای ماده موثره تیمول می باشد و گیاهی است چندساله که از اواسط اردیبهشت سال دوم گل می هد.  ریشه این گیاه چوبی، مستقیم و محکم است بنابراین می تواند این گیاه را به خوبی درخود نگه دارد. ساقه آن چهارگوش و منشعب می باشد.

*نیازهای اکولوژیکی :

1- دما: در طول رویش به هوای گرم نیاز دارد و طاقت سرما ندارد و اگر برف آن را در سه ماه نپوشاند ممکن است خشک شود.

2- رطوبت : تحمل خشکی را دارد و خشکی دوست به حساب می آید به همین دلیل در زمینهای گود که سطح آب به سطح زمینها نزدیک باشد کشت نشود به غرقابی بودن زمین حساس است.

3- خاک : کشت این گیاه درخاک سنگین توصیه نمی شود و خاک سبک با زهکش مناسب که حاوی ترکیبات کلسیم با PH 8-5/4 مناسب است بهترین نوع خاک برای کشت این گیاه می باشد. اگر خاک مرطوب و سنگین باشد در کمیت و کیفیت اسانس تاثیر نامطلوب خواهد داشت. مواد غذایی خاک اگر بیش از حد یا کمترازحد باشد در هر دو حالت مناسب نبوده هم در پیکر رویشی هم اسانس باعث کاهش عملکرد می شود.

4- نور: با توجه به مدیترانه ای بودن گیاه لازم است طول دوره رشد از نورکافی برخوردار باشد بخصوص در اوایل رشد به سایه بسیارحساس است. پس باید در مناطق آفتابی و یا شیبدار کشت آن در دامنه های جنوبی قابل توصیه می باشد.

5- ارتفاع : آویشن در کوهستانها تا ارتفاع 2000 متری و حتما گاهی بیشترمی روید. در ایران گونه T.serpylumn رویش دارد. اما آن گونه که بسیار در ایران رویش دارد                     Thymus  kotschyamus است که در آذربایجان به کاکوتی معروف است آویشن شیرازی یا آویشن پهن با نام علمی Zataria multyflor در فارس بعمل می آید. 

* تاریخ و فواصل کاشت :

-  زمان کاشت : اگر بخواهیم بذر بکاریم پائیز و در مناطق سردتر اواخر تابستان و دیگر کشت غیرمستقیم و نشایی باشد بهترین زمان انتقال بهار (قبل از شدت یافتن تابش خورشید) و یا اواخر تابستان می باشد.

-  فواصل کشت : عمق کاشت بذر در هر شرایط نباید از 5/0 سانتی متر بیشترباشد (چون ریزهستند)

-  شیوه های تکثیر و روش کشت: روش کشت از دو طریق جنسی (بذر) و غیرجنسی (قلمه یا تقسیم بوته) انجام می گیرد. در کشت جنسی یا مستقیما" بذور در زمین کشت می شود و یا از طریق کشت در خزانه بطور غیر مستقیم عمل کشت صورت می گیرد. 

-  در روش غیرمستقیم خزانه پس از آماده شدن و تامین عناصر غذایی،  مورد استفاده قرارمی گیرد. کیفیت بذر ازنظرخلوص و قدرت جوانه زنی تاثیر مستقیم برفواصل کشت دارد و بذور را می توان با ماسه و خاک به نسبت 1 به 3 مخلوط نمود و بذر مورد نیاز برای هرمترمربع خزانه 1-8/0 گرم می باشد. عمق بذر در خزانه 5/0 سانتی متر بوده و بهتر است جهت کشت بذر آویشن به دلیل ریزبودن به نسبت یک به سه با ماسه مخلوط گردد. بهترین زمان انتقال نشاء ها اواخر بهار و اوایل تابستان می باشد و برای هر هکتار زمین تقریبا" به تعداد 240-160 هزار نشاء نیاز است.

-  آبیاری منظم و وجین علف های هرز رشد سریع گیاهکها را موجب می گردد. مناسب ترین زمان انتقال نشاء ها زمانی است که تا ارتفاع 15 سانتی متر و ریشه آن 7-5 سانتی متر رشد کرده باشد.  انتقال می تواند هم به صورت دستی و هم با ماشین آلات (درمقیاس کشت زیاد) انجام گیرد.

فواصل کشت در بین ردیف ها 10 تا 15 سانتی متر و داخل ردیفها کمتر از 5 سانتی متر باشد. انتقال قلمه ها پس از ریشه دهی و ظهور اندام های هوایی و در زمان مناسب انجام خواهد شد. تقسیم بوته نیز با استفاده از بوته های چند ساله که سالم و عاری از بیماری است انجام می گیرد بطوریکه بوته ها به چند قطعه که حاوی اندام هوایی و ریشه باشندتقسیم شده و در زمین اصلی کاشته می شوند.

* برداشت محصول :

زمان مناسب برداشت آویشن در آغاز گلدهی می باشد که معمولا" از اواسط اردیبهشت ماه شروع می شود. با توجه به تاثیر بسزای برداشت محصول در زمان آفتابی بودن روز اگر برداشت پیکر رویشی این گیاه در ساعاتی از روز که تابش وجود داشته باشد انجام گیرد عملکرد اسانس گیاه افزایش خواهد یافت. دفعات برداشت در سال اول یکبار، اما از سال دوم به بعد تا سه بار می توان عملیات برداشت را انجام داد.

طول اندام هوائی که باید برداشت شود از فاصله 10 تا 15 سانتیمتری سطح زمین خواهد بود و فواصل کمتر از این سبب می گردد تا مقدار ساقه های چوبی ضخیم افزایش یافته و تاثیر نامطلوبی در کیفیت اسانس داشته و از طرفی میزان آلودگی به خاک افزایش میابد که نهایتا" از ارزش محصول می کاهد.

اسانس در سال اول رویش کم بوده و در سال دوم عملکرد بطور قابل ملاحظه ای افزایش یافته است.

Pزوفا                                          Hyssopus officinalis                                

زوفا گیاهی است خشبی و چند ساله که منشا آن آسیای صغیر و از در یای خزر تا دریای سیاه و همچنین در مناطق شنی نواحی مدیترانه می باشد. این گیاه چهار زیر گونه دارد که دو زیر گونه افی سینالیس و کاسنن جزء مهمترین آنها می باشد.

*نیازهای اکولوژیکی:

مناطق خشک و گرم و نواحی جنوبی تپه ها مناطق مناسب کشت زوفا می باشند. این گیاه به خشکی مقاوم بوده و می توان با در نظر گیری شرایطی این گیاه را بصورت دیم کشت نمود. زوفا به خاک خاصی نیاز ندارد و تقریبا در هر نوع خاک حتی خاکهای شنی و تهی از مواد و عناصر غذایی رشد می کند. ماسه های بسیار نرم و خاکهای اشباع از آب به هیچ وجه برای کشت زوفا مناسب نیستند.این گیاه بیشتر در مناطق بیابانی و در سطوح وسیعی که مملو از خاکهایی با بافت متوسط که حاوی ترکیبات کلسیم هستند رشد می کند.  phخاک برای زوفا بین 5 تا 7/5 مناسب است.علفهای هرز در رشد و نمو و مقدار مواد موثره زوفا تاثیر منفی بر جای می گذارد. مبارزه با علفهای هرز در طول رویش گیاه ضروری است.

*تاریخ و فواصل کاشت :

زوفا را می توان چهار تا پنج سال متوالی در یک قطعه زمین کشت کرد و پس از آن مدت باید با گیاهان مناسب به تناوب کشت شود.پس از برداشت گیاهانی که با زوفا به تناوب کشت شده اند حتی المقدور باید بقایای آنها را جمع آوری کرد. زمان مناسب جهت کشت دیم زوفا اوایل بهار می باشد . تاخیر در کشت مناسب نیست و سبب کاهش جوانه زنی بذرها می شود. فاصله بین ریفها معمولا بین پنجاه تا هفتاد سانتی متر مناسب است. عمق بذر زوفا در موقع کاشت باید یک تا دو سانتی متر باشد و کشت در اعماق بیشتر مناسب نیست زیرا نه تنها تمام بذرها سبز نمی شوند بلکه سبب عدم یکسانی در جوانه زنی آنها گشته و برداشت مکانیزه را با مشکل مواجه می کنند.

از آنجایی که کشت در شرایط دیم احتمال جوانه زنی بذوری را که به طور مستقیم کشت می شوند کاهش می دهد مناست ترین روش، استفاده از خزانه و کاشت نشا ها در زمین اصلی می باشد.کشت زوفا باید بصورت ردیفی بوده و چنانچه در شیب ها کشت شود جهت ردیف ها باید بر خلاف جهت شیب زمین باشد.

در این روش بذرها در فواصل مناسب و در خزانه هوای آزاد که بستر آن برای کشت آماده شده است کشت می شوند. بذر مورد نیاز برای هر متر مربع خزانه حدود3 تا 5 کیلوگرم در هکتار می باشد .

پس از آبیاری و وجین علف های هرز سطح خزانه،هنگامیکه ریشه هر نشا به اندازه 5 تا 7 سانتیمتر رشد نمود می توان آنها را به زمین اصلی منتقل نمود.  زمان مناسب جهت انتقال نشاها به زمین اصلی اواخر بهار و اوایل تابستان می باشد.

برای انتقال نشاءها در سطوح کوچک کشت می توان دستی عمل نمود در حالیکه در مقیاس وسیع این عمل فقط باید با ماشین انجام گیرد. در طول رویش گیاهان مبارزه با علف های هرز موثر خواهد بود و میزان عملکرد را بالا خواهد برد  .

منابع خوراکی ویتامین D را بشناسید!

برای دریافت ویتامین دی از چه منابعی می توانیم کمک بگیریم دریافت این ویتامین چگونه میسر خواهد بود چه نوع خوراکی هایی به ما در این زمینه کمک می کنند.

ویتامین D

برای دریافت ویتامین D از چه منابعی می توانیم کمک بگیریم دریافت این ویتامین چگونه میسر خواهد بود چه نوع خوراکی هایی به ما در این زمینه کمک می کنند.خسرونیا متخصص داخلی در رابطه با 12 منبع غنی از سرشار از ویتامین D اظهار کرد: منابعی که در چربی مخلوطند ، تخم مرغ، گوشت، شیر، گوشت ماهی ، بعضی از سبزیجات، و خود بدن انسان ویتامین D تولید می کنند.

وی عنوان کرد: برای کسب ویتامین D قرار گرفتن روزانه در معرض نور خورشید می توان به طور طبیعی این ویتامین را برای بدن ذخیره کرد .وی اظهار کرد: شیر یکی دیگر از منابع غنی ویتامین D بوده که  استفاده آن روزانه به مقدار 300 سی سی معادل یک لیوان بزرگ می تواند این ماده غنی را برای بدن تامین کند.

خسرونیا در ادامه افزود:   استفاده از تخم مرغ هم روزانه دو عدد می تواند در تامین این ویتامین موثر و بدن را بی نیاز کند.
وی عنوان کرد: مصرف 200 گرم گوشت در برنامه غذایی اشخاص نیز می تواند این ویتامین را در بدن تامین کند.

خسرونیا در پایان خاطر نشان کرد: اگر هر فرد بتواند با یک برنامه غذایی مدون ویتامین های مورد نیاز بدن از جمله ویتامین Dرا تامین کند دیگر نیازی نیست که از قرص ها و داروها برای تامین این ویتامین استفاده شود.

در پایان باید اشاره کرد کمبود ویتامین D  می تواند موجب پوکی استخوان و خستگی مفرط در افراد شود به طوری که فرد قادر به انجام کارهای روزمره نبوده و احساس خستگی می کند.

بهترین راه درمان گرمازدگی در فصل تابستان

معاون درمان دانشگاه شهید بهشتی گفت: دوغ و شربت آبلیموی خنک، بهترین راه درمان گرمازدگی در فصل تابستان بوده و ترجیحا بهتر است خانگی و دست ساز باشد. دکتر امام هادی ‌با بیان این که گرمازدگی یک اصطلاح کلی است...

معاون درمان دانشگاه شهید بهشتی گفت: دوغ و شربت آبلیموی خنک، بهترین راه درمان گرمازدگی در فصل تابستان بوده و ترجیحا بهتر است خانگی و دست ساز باشد. 
دکتر امام هادی ‌با بیان این که گرمازدگی یک اصطلاح کلی است و بهتر است به جای آن صدمه حرارتی را عنوان کرد، گفت: زمانی که بدن در معرض حرارت قرار گرفته و دچار آسیب می‌شود، عملا در اثر گرما فرد دچار گرمازدگی شده یا این که به فرسودگی گرمایی مبتلا می‌شود که علائم این دو با هم متفاوت است. 
وی درباره گرمازدگی توضیح داد: زمانی که بدن قادر به دفع حرارت اضافی نباشد، در نتیجه حرارت در بدن باقی مانده و بدن شروع به داغ کردن می‌کند، این افراد دچار تب شدیدی ‌شده و درجه حرارت آنها به ۴۲ درجه هم می‌رسد. 
دکتر امام هادی در ادامه افزود: افراد گرمازده پوست بدن و زبانشان خشک است و دچار قرمزی و برافروختگی می‌شوند. معمولا افراد پیر و یا افرادی که دچار صدمه مغزی شده‌اند به خصوص در حجاج مسن این عارضه مشاهده می‌شود. 
وی تصریح کرد: افرادی که در گرمای شدید فعالیت می‌کنند، دچار گرمازدگی می‌شوند به ویژه نوزادانی که دچار سرما خوردگی شده‌اند و تب مختصری دارند. گاهی مادران به علت این که سرما خوردگی کودک تشدید نشود، او را در زیر پتو قرار می‌دهند که این امر سبب تداوم تب شده و نوزاد دچار گرمازدگی می‌شود. امام هادی با بیان این که کودکانی که دچار گرمازدگی شده‌اند، باید پاشویه شوند، اظهار کرد: هنگامی که کودکی دچار تب شدید می‌شود باید بلافاصله شکم و پشت نوزاد را با آب ولرم شستشو داد و نباید برخلاف تصور غلط مردم از الکل استفاده کرد. 
وی یادآور شد: فردی که در معرض گرمای شدید عرق می‌کند آب زیادی از بدنش را از دست می‌دهد و به علت تبخیر و ادرار زیاد نمک بدنش کاهش یافته و دچار فرسودگی گرمایی می‌شود. 
امام هادی با بیان این که فرسودگی گرمایی باعث مرطوب شدن و عرق کردن پوست بدن فرد می‌شود، اذعان داشت: بدن این افراد اصلا داغ نیست و فشار خون پایین و نبض کندی دارند، تشنه نیستند و گفته می‌شود تنظیم آب و الکترولیت‌های بدنشان به هم خورده است که در صورت عدم رسیدگی به بیمار احتمال مرگ آنها بالاست. 
وی درباره فرد گرمازده توصیه کرد: برخلاف فرسودگی گرمایی، فرد گرمازده بسیار تشنه و بدن داغی دارد و باید به سرعت خنک شود، تشنگی بیمار با مایعات خنک به مرور رفع می‌شود ولی مهمتر از همه خنک کردن بدن فرد بیمار است که با مصرف آب بیشتر، فرد دچار فرسودگی گرمایی می‌شود.
معاون درمان دانشگاه شهید بهشتی با بیان این که فرسودگی گرمایی در فرد هیچ علایم قرمزی و داغی بدن ایجاد نمی‌کند، ‌خاطرنشان کرد: دادن آب و خنک کردن فرد هیچ تاثیری در روند بهبودی بیمار ندارد و هرچه سریع تر باید به پزشک مراجعه کند. تنها راه درمان تزریق سرم است. 
وی خاطرنشان کرد: اولین اقدام برای بهبود فرد گرمازده، قرار گرفتن بیمار در محیط خنک و در سایه و نیز شست و شوی او با آب ولرم است.